Έχει βρει καλή θέση στο λεωφορείο. Σηκώνει τα μάτια για λίγο. Έπειτα ξανά στη σελίδα της. Διαβάζει: «Το κόμικ που κρατάτε στα χέρια σας δεν είναι ένα συνηθισμένο κόμικ, δημιούργημα φαντασίας ή η ιστορία ενός μόνο ανθρώπου. Είναι το αποτέλεσμα μιας συλλογικής δράσης με κοινωνικό όραμα, που εμποτίστηκε από αληθινές ιστορίες γυναικών και αποτυπώθηκε από τα μολύβια μιας εικονογράφου».
Κάποιοι δίπλα ακούν μουσική, άλλοι έχουν σηκώσει τα κινητά τους στο ύψος του προσώπου και σκρολάρουν με ανυπομονησία, μέχρι να βρουν κάτι που θα αρπάξει την προσοχή τους. Κόσμος πάει στις δουλειές του, προσπερνάει τις γκριζωπές θέσεις του λεωφορείου μηχανικά και κατεβαίνει πάντα στη σωστή στάση. Εκείνη κοιτάζει έξω να σιγουρευτεί πως δεν θα χάσει τη δική της. Η στάση της μοιάζει γυμνή, δεν έχει κάτι το ενδιαφέρον για να χαθεί το μάτι σου.
Κατεβαίνει. Όλοι όσοι κατεβαίνουν, κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση. Τα βήματά της βαραίνουν, σαν να θέλουν να την κρατήσουν στο ίδιο σημείο. Κάποιος λέει στη μητέρα του πως θα περάσει να την πάρει αργότερα. Οι παλάμες της έχουν ιδρώσει. Ανοίγει την πόρτα. Γύρω της παντού γυναίκες. Δεν περιμένει πως θα συναντούσε τόσες πολλές σε ένα τέτοιο μέρος. Η αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου ασφυκτιά, αλλά βρίσκει μία θέση κενή να στριμώξει τα πόδια της, που έχουν ριζώσει στο έδαφος. «Όλα καλά θα πάνε», ακούγεται από κάπου, ίσως και από άλλο δωμάτιο.
«Φιλιώ», συστήνεται η μία δίπλα της, «είμαι η Κατερίνα», λέει η άλλη. «Αλλά μην μας μιλάς αν δεν έχεις κέφι, πολλές απλά ακούν μουσική», συνεχίζει η Φιλιώ. Νιώθει ξανά να αναπνέει. Ανακούφιση. Χαμόγελο. Μπορεί να κάνει ο,τι θελήσει αληθινά, εξάλλου ο καθένας εκεί κοιτάει τη δουλειά του. Ασυνήθιστο για τις μέρες μας. Αισθάνεται πως κάπου από δίπλα ακούει μουσικές. Κάτι οικείο, φιλικό, σαν τις φωνές αυτών των γυναικών.
Πάνε περισσότεροι από έξι μήνες από την πιλοτική έκδοση του κόμικ μας «Ιστορίες από την αίθουσα αναμονής», το οποίο γεννήθηκε από την πεποίθηση πως η δημιουργικότητα είναι μια λυτρωτική συντροφιά σε δύσκολες στιγμές, ικανή να δημιουργεί κοινότητες και ευκαιρίες για επικοινωνία και σύνδεση.
Εικοσιπέντε γυναίκες με εμπειρία καρκίνου μοιράστηκαν σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες, οι οποίες καταγράφηκαν και πέρασαν στο χαρτί, μέσω σχεδίων· τώρα το βίωμά τους όχι μόνο θα παραμείνει για πάντα αποτυπωμένο, αλλά θα εμπνεύσει εκατοντάδες ακόμα γυναίκες να κοιτάξουν στα μάτια τους φόβους τους και να παλέψουν μέχρι να βγουν νικήτριες από αυτό το ταξίδι.
Καμιά φορά η αίθουσα αναμονής παραμένει σιωπηλή. Κάθε μία βυθισμένη στις δικές της σκέψεις, οι οποίες ακούγονται μεταξύ τους, γίνονται ένα, μία μαζική ανάγκη, μία δίψα για ζωή, για κάθε τι ασήμαντο που αγνοούσαν και σημαντικό. Άλλη μία συνηθισμένη Πέμπτη στο ημερολόγιό τους, κάποια σπρώχνει τη σελίδα, την τσαλακώνει, να μην ξανάρθει τέτοια Πέμπτη, σε αναμονές και μυρωδιές αντισηψίας. Όλες κρατούν σφιχτά στο κεφάλι τους κάποιον αγαπημένο που θα ήθελαν να τους επισκεφθεί μέσα στη γιορτινή εβδομάδα. Τα πόδια τους στριμώχνονται ξανά σε κουτάκια στο πάτωμα, κάποια κουρασμένα σαν να έχουν τρέξει μαραθώνιο, άλλα ανυπόμονα ψάχνοντας για κάποιον γιατρό που θα τους πει έστω μία λέξη. Που θα τους δώσει την προσοχή του. Ο χρόνος εκεί μέσα κολλάει σε πατώματα.
Λίγες μέρες μετά τους επισκέπτονται συγγενείς και φίλοι. Όλα μοιάζουν γιορτινά. Το μπλε γίνεται πολύχρωμο, ο χώρος στολίζεται και γεμίζει από φωνές που βγαίνουν από χαρούμενα στόματα κι όχι από σκέψεις. «Σε λίγο θα μπορούμε να βγούμε, να δούμε τα σύννεφα», λέει η τάδε, κοιτώντας το ορθάνοιχτο παράθυρο που φέρει λίγη από τη χειμερινή του δροσιά. Ο αέρας γεμίζει ζωή όλο το δωμάτιο. Έξω είναι Χριστούγεννα. Ο κόσμος ζωντανεύει ξανά. «Όλα καλά θα πάνε», ακούγεται από κάπου μία σκέψη. Δεν έχει σημασία από που. Όλες οι λέξεις της είναι ανακουφιστικές. «Σε όλα τα παγωμένα τοπία, κάποτε έρχεται η άνοιξη… Και μετά το καλοκαίρι». Κάτι θα γίνει, θα δεις. Όλες πιστεύουν ξανά.
Η πιλοτική έκδοση «Ιστορίες από την αίθουσα αναμονής» τυπώθηκε σε 100 αντίτυπα, και εκτείνεται σε 56 σελίδες. Η πλοκή εκτυλίσσεται σε μια αίθουσα αναμονής ογκολογικής πτέρυγας νοσοκομείου, όπου γυναίκες περιμένουν τη σειρά τους για εξέταση ή θεραπεία, και πιάνουν συζήτηση. Στην πορεία του κόμικ αλληλοπλέκονται προσωπικές ιστορίες και αναπτύσσονται σε ενότητες που καλύπτουν διάφορες θεματικές ενότητες: από το αρχικό σοκ της διάγνωσης, στην διαχείριση της ασθένειας, την σχέση με τους γιατρούς, τη σχέση με το στενό περιβάλλον, τις αλλαγές στο σώμα. Ανάμεσα στις ιστορίες που ξεδιπλώνονται ανώνυμα, ενσωματώνονται μικρά δημιουργικά διαλείμματα, ως παρότρυνση για αυτο-έκφραση και δημιουργία.
Η πιλοτική έκδοση του κόμικ ανέδειξε την ανάγκη δημιουργίας μιας ευρύτερης έκδοσης, η οποία θα ταξίδευε στα μάτια περισσότερων ανθρώπων. Η ύπαρξη ακόμα περισσότερου υλικού από τις σπουδαίες προσωπικές ιστορίες των γυναικών που συμμετείχαν στις συνεντεύξεις, μας βοήθησε στο να επεκτείνουμε σημαντικά τη δράση. Έχοντας ως αφετηρία αυτές τις αφηγήσεις, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μία ολοκαίνουρια, ψηφιακή έκδοση κόμικ, με νέες, αυτοτελείς ιστορίες που θα σας συντροφεύσουν μέχρι το τέλος του έτους.
Μείνετε λοιπόν συντονισμένοι γιατί από την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου και κάθε εβδομάδα το νέο webcomic για γυναίκες με καρκίνο θα εμπλουτίσει το Instagram και το site του Eyes of Light. Οι ιστορίες του θα πλαισιώνονται από ενημερωτικό περιεχόμενο ιατρικού και ψυχοκοινωνικού ενδιαφέροντος και από ανοιχτά, δημιουργικά καλέσματα συμμετοχής!
Ανυπομονούμε ήδη και είμαστε σίγουροι πως οι πρώτες ιστορίες που θα δημοσιευτούν σύντομα, θα σας ταξιδέψουν!
*Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για τη δράση Ένα κόμικ για τις γυναίκες με καρκίνο και την έκδοση «Ιστορίες από την αίθουσα αναμονής» εδώ.
**Για να μην χάνετε κανένα επεισόδιο του webcomic, μπορείτε να μας ακολουθήσετε στο Instagram.