Μία νικήτρια του καρκίνου μαθαίνει τι σημαίνει πραγματική αυτοεκτίμηση και γίνεται μοντέλο ζωγραφικής. Αποφασίζει, σήμερα, να μιλήσει για τη μαστεκτομή της και την αποδοχή του σώματός της έπειτα από την πολύχρονη θεραπεία της.
“Το αριστερό μου στήθος βγαίνει και στο τέλος της ημέρας το τοποθετώ με προσοχή σε ένα όμορφο μπλε κουτί, που έχω στο ψηλότερο ράφι της ντουλάπας μου.”
“Λοιπόν, πώς σας φαίνεται αυτό για να σπάσετε τον πάγο, όταν γνωρίζετε κάποιον;”
Όταν διαγνώστηκε με τον πρώτο της καρκίνο το 1985, στην τρυφερή ηλικία των 28 ετών, η πορεία της θεραπείας της ήταν μια τροποποιημένη ριζική μαστεκτομή. Ο άνθρωπος με τον οποίο έβγαινε εκείνη την περίοδο, θα γινόταν πρώην σύζυγός της έξι χρόνια αργότερα.
Εκτός από τον αναμενόμενο αντίκτυπο ενός διαζυγίου, όπως το αίσθημα της απώλειας της οικογένειας, των αμοιβαίων φίλων, τα οικονομικά θέματα που προκύπτουν ή τα ζητήματα που αφορούν στην κοινή ιδιοκτησία, υπήρχε κάτι ακόμα που την καθήλωνε. Ήταν ο βαθύς φόβος και η αυτο-αμφιβολία για τα ραντεβού και τη δυνατότητα ανάπτυξης μιας συντροφικής σχέσης από την αρχή. Θυμάται να λέει με δάκρυα στους δικούς της “ποιος θα με αγαπήσει ποτέ με ένα στήθος;”.
Είχε τη βεβαιότητα πως στην κοινωνία μας η έλξη είναι συνυφασμένη με τα φυσικά χαρακτηριστικά μας και αυτό δεν περιορίζεται στο ένα ή στο άλλο φύλο. Έχει να κάνει με την επιφανειακή κρίση ως στάση ζωής. Κρίνουμε και κρινόμαστε, αναφέρει, όχι μόνο από τα μέρη του σώματός μας, αλλά και από τη φυσική μας εμφάνιση γενικά. Η ίδια εξομολογείται πως μεγάλωσε με ένα σώμα που ήταν πάντα «περισσότερο από» λόγω κιλών και έπειτα της φαινόταν «λιγότερο από» εξαιτίας της επέμβασης.
“Έχουμε όλοι κάποια στιγμή προχωρήσει σε υποθέσεις για τον χαρακτήρα κάποιου με βάση την εξωτερική του εμφάνιση. Πόσες φορές έχουμε κάνει λάθος; Πόσες φορές έχουμε χάσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε κάποιον λόγω των μεροληψιών μας;”
Ωστόσο, εφόσον πίστεψε πως σπάνια πληρούσε τα πρότυπα της κοινωνίας για ένα όμορφο σώμα, ένιωσε ξαφνικά απροσδόκητη ελευθερία στη σκέψη της. Είχε τώρα την ευκαιρία να καθορίσει το δικό της πρότυπο φυσικής ομορφιάς που στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με το σώμα της.
“Το πιο απροσδόκητο γεγονός που με οδηγεί να συνειδητοποιήσω ότι με την πάροδο του χρόνου κατέληξα να αγαπήσω πραγματικά τον εαυτό μου και να μην τον κρίνω για όσα πίστευα πως οι άλλοι έβλεπαν πάνω μου ως ελλείμματα, ήταν ότι επέλεξα να γίνω μοντέλο για καλλιτέχνες ζωγραφικής. Αρχικά ήμουν μοντέλο για πορτραίτα καθώς “έχετε ένα τόσο όμορφο πρόσωπο” και οι καλλιτέχνες δήλωναν ότι απολάμβαναν τις εκφράσεις του προσώπου μου και τα συναισθήματα που μετέφεραν αυτές οι εκφράσεις.
Στη συνέχεια αφού άρχισα να νιώθω άνετα με την έκθεση του σώματός μου σε καλλιτέχνες, με εντυπωσίασαν οι θερμές αντιδράσεις, καθώς το σώμα μου “είχε μια ιστορία να διηγηθεί”. Δεν αισθάνομαι λοιπόν την υποχρέωση να ενημερώσω κάποιον εκ των προτέρων ότι είχα καρκίνο. Δεν κάνω αυτήν την εμπειρία ζωής πιο σημαντική από οποιαδήποτε άλλη εμπειρία μου. Είμαι το αποκορύφωμα όλων των εμπειριών της ζωής μου – αυτό είναι που με κάνει όμορφη.”
Η δύναμη και ο αγώνας για επιβίωση έχουν ομορφιά που αξίζει να αποκτά φωνή σε κάθε ευκαιρία.
*Αν βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο και θέλετε να ενημερώνεστε για τις δράσεις μας, εγγραφείτε εδώ για να λαμβάνετε το newsletter του Eyes of Light.
Πηγή: https://www.curetoday.com/view/to-tell-or-not-to-tell-about-my-mastectomy
Ευχαριστούμε την εθελόντρια Δήμητρα Πατρικαράκου για την επιμέλεια του κειμένου.